Hipoteza Zielonej Ziemi - model komputerowy

Wszechobecność roślin zielonych zainspirowała Hairstona, Smitha i Slobodkina do opracowania ogólnej teorii kontroli populacji lądowych. W Hipotezie Zielonej Ziemi (HSS) zauważyli oni, że do znacznego uszczuplenia populacji roślin dochodzi niezmiernie rzadko, liczebność (biomasa) roślinożerców zatem nie może być limitowana przez zasoby. Z drugiej strony nie ogranicza ich również środowisko abiotyczne, stąd czynnikiem ograniczającym jest drapieżnictwo. Stworzony został komputerowy model ewolucji testujący hipotezę, że względne dostosowanie roślinożerców jest niższe niż roślin (i szczytowych drapieżników), co wyklucza osiągnięcie przez nie wysokiego zagęszczenia, bliskiego pojemności środowiska. Założono istnienie trzech populacji, należących do jednego łańcucha troficznego (populacje roślin, roślinożerców i mięsożerców). Osobniki w każdej z populacji określono za pomocą binarnych sekwencji ich genotypów. Dostosowanie osobników, wyrażające ich zdolność do korzystania z zasobów oraz obrony przed drapieżnikami, oszacowano licząc zgodne allele w odpowiednich genotypach. Rozrodczość oraz śmiertelność w każdym kroku czasowym były funkcją dostosowania i liczebności populacji. Analiza zmienności genetycznej pokazała, że najwyższa różnorodność genetyczna występowała w populacji roślinożerców. Zgodnie z przewidywaniami, dostosowanie roślinożerców oraz poziom wypełnienia ich pojemności środowiska były istotnie niższe niż wartości otrzymywane dla skrajnych poziomów troficznych (roślin i drapieżników). Model powstał we współpracy z prof. Piotrem Dawidowiczem oraz prof. Dariuszem Wrzoskiem.