Origami, lub inaczej sztuka składania papieru, często korzysta z tzw. papierowych "kieszonek", szczególnie w skomplikowanych modelach tworzonych z wielu kawałków papieru, gdzie wystająca część jednego kawałka musi trafić do kieszonki w drugim kawałku papieru. Kieszonkę definiujemy jako szczelinę, leżącą pomiędzy dwoma powierzchniami papieru, osiągalną z zewnątrz przez krawędź powstałej figury (płaskiej). Jedna szczelina może wytwarzać kilka kieszonek ponieważ, po jednej na każdą krawędź przez którą można dostać się do szczeliny. Gdy przykładowo złożymy kwadrat na pół, tak żeby przeciwległe krawędzie pokryły się, a następnie znowu na pół to dostaniemy figurę w kształcie dwukrotnie mniejszego kwadratu, która posiada na swoich czterech krawędziach kieszonki w licznościach: 0,1,2,4, czyli w sumie 7 kieszonek.
Kwadratowa kartka leży początkowo na płaskim stole i nigdy nie jest w całości od niego odrywana. Wszystkie zgięcia są poziome lub pionowe równolegle do któregoś z boków). Ponadto zgięcia są zawsze wykonywane względem linii - po N linii pionowych i poziomy - które dzielą kartkę na identyczne kwadraciki jednostkowe. Pionowe linie są ponumerowane od od 1, z lewej, do N z prawej strony. Podobnie poziome linie są ponumerowane od 1, na górze, do N na dole. Każde zgięcie papieru zmniejsza figurę. Po ostatnim zgięciu powstaje figura wielkości kwadracika jednostkowego. Zagięcie opisuje się przez podanie numeru linii, względem której będzie ono wykonywane oraz kierunku ('R' - w prawo, 'L' w lewo, 'U' - do góry, 'D' - do dołu). Przykładowo 2 L oznacza, że należy wykonać zgięcie wzdłuż pionowej linii o numerze 2. Część figury, która znajduje się na prawo od linii zgięcia, powinna zostać przełożona na lewo od linii zgięcia, bez odrywania od stołu lewej części figury. Analogicznie działają pozostałe metody zginania. W trakcie pracy niektóre linie wyznaczające zgięcia mogą się pokrywać. Wykonanego zagięcia papieru nie można nigdy odginać. Po zakończeniu składania kartki zliczane są kieszonki (na każdej krawędzi powstałego kwadratu jednostkowego).
Dla danego opisu składania kartki znaleźć ilość kieszonek w powstałym kwadraciku jednostkowym.
Jeden test składa się z kilku niezależnych opisów składania kartki. Opis składania kartki zaczyna się od liczby całkowitej N oznaczającej ilość linii wyznaczających zgięcia (dzielących kartkę na kwadraty jednostkowe). Następnie na wejściu pojawia się liczba zgięć. Po liczbie zgięć na stępują ich opisy. Opis zgięcia składa się z numeru linii wzdłuż której jest ono wykonywane i jednej z liter L,R,D,U oznaczających odpowiednio zgięcie w lewo, w prawo, na dół, do góry. Po ostatnim zestawie testowym pojawiają się dwie liczby 0.
Dla każdego opisu składania kartki należy wypisać linię "Case X: Y pockets", gdzie X to numer zestawu testowego (numeracja od 1), a Y to ilość kieszonek w figurze wynikowej.
Dla wejścia:
1 2 1 R 1 U 3 5 2 U 1 L 3 D 3 R 2 L 0 0
Prawidłową odpowiedzią jest:
Case 1: 7 pockets Case 2: 17 pockets