Wszystkie przykładowe programy:
Oba omawiane dzisiaj standardy powstały (JAXB wcześniej, StAX później) w związku z „webserwisami”. Są częścią Java Web Services Developer Pack, Java Enterprise Edition i projektu GlassFish, a od wersji 6 także Java Standard Edition. Ponadto StAX został dodany do wersji 1.4 standardu JAXP.
Parsowanie strumieniowe to sposób czytania dokumentu XML, w którym użytkownik parsera „prosi” parser o kolejne zdarzenie, o wczytanie kolejnego fragmentu dokumentu.
Daje to bardziej intuicjny przepływ sterowania niż w SAX, gdzie to parser „zarzuca” użytkownika zdarzeniami, które ten musi obsłużyć.
Jednocześnie zachowane są największe zalety SAX: szybkość (brak zbędnych czynności) i możliwość przetwarzania dokumentów nie mieszczących się w pamięci.
Standard Streaming API for XML jest realizacją idei „parsowania strumieniowego” w Javie, został opracowany w ramach JSR 173, a implementacja parsera była znana także jako Sun Java Streaming XML Parser (SJSXP).
Niedawno StAX został dołączony do wersji 1.4 standardu JAXP i włączony do platformy Java Standard Edition (do wersji 6).
StAX pozwala na czytanie oraz zapisywanie dokumentów XML. Ze standardu można korzystać zasadniczo na dwa sposoby:
Stream w nazwie.
Niejawnym kursorem przechodzimy do kolejnych węzłów dokumentu, o tym w jakim węźle
jesteśmy możemy się dowiedzieć metodą getEventType, a inne metody get...
zwracają wartości (np. nazwę węzła, wartość węzła tekstowego / atrybutu). Ten sposób jest najbardziej
efektywny, nie zużywa niepotrzebnych zasobów, nadaje się więc do takich zastosowań jak aplikacje J2ME.
Event w nazwie.
Tutaj metodą nextEvent pobieramy kolejne zdarzenie –
obiekt typu XMLEvent. Różne zdarzenia będą miały różne konkretne typy
(zobacz pakiet javax.xml.stream.events).
Ten sposób umożliwia bardziej „eleganckie” programowanie obiektowe
w zastosowaniach gdzie oszczędność zasobów nie jest aż tak istotna.
Wiązanie XML w języku programowania (u nas w Javie) to pomysł, aby schematom dokumentów XML (DTD, XML Schema itp.) odpowiadały hierarchie klas, a instancjom dokumentów konkretne obiekty (z obiektami – podelementami itd., tworząc strukturę drzewiastą).
Dokument zgodny ze schematem można wczytać do pamięci (unmarshalling), a drzewo obiektów zapisać do dokumentu (marshalling).
Interfejs dostępu do drzewa jest zależny od schematu, ale dzięki temu jest wygodniejszy.
Np. elementowi osoba, który może zawierać jeden podelement nazwisko
i wiele podelementów imię (oba typu xs:string) będzie odpowiadała klasa z metodami List<String> getImię() i String getNazwisko().
Ponadto wartości od razu są tego typu Javy, który odpowiada zadeklarowanemu typowi XML Schema.
Nie ma potrzeby pamiętania nazw elementów i atrybutów (po prostu widać jakiego są typu), w wielu przypadkach można też uniknąć tworzenia list i słowników, dzięki temu wiązanie XML jest mniej pamięciochłonne i szybsze niż DOM.
Standard Java API for XML Binding jest realizacją idei „wiązania XML” w Javie, został opracowany przez Suna, obecnie jest projektem open-source.
Niedawno JAXB został włączony do platformy Java Standard Edition (do wersji 6).
Od wersji JAXB 2.0 istnieje także możliwość generowania schematu na podstawie klas Javy (aby mieć większą kontrolę nad tym procesem, należy używać specjalnych anotacji w Javie).
Kompilacja schematu narzędziem XJC, generuje klasy Javy odpowiadające typom zdefiniowanym w schemacie.
Napisanie samej aplikacji korzystając z:
Ciekawsze przykłady można znaleźć w tutorialach:
Wygodne uruchomienie przykładów poprzez Anta wymaga skonfigurowania Java Enterprise Edition. Same programy powinny działać w czystym Java SE 6.